Marleen Haasjes-Meijering werkt bij Medicalhunt als verpleegkundige. In haar nieuwe column vertelt Marleen over haar ervaring met het onderwerp dat niet iedereen in de zorg het altijd goed voor heeft met elkaar: “Hoe kunnen we voor een ander zorgen, als we niet eens voor onze eigen collega’s zorgen?”
Het is geen onbekend verhaal dat ik niet vanaf jongs af aan in de zorg heb gewerkt. Op mijn 32e kreeg ik de kans om van zelfstandig werkend kok binnen de GHZ aan het werk te gaan. Dat voelde als een roeping.
Ik ben vanaf onderaan begonnen, zoals men dat mooi zegt, en zo heb ik de afgelopen jaren een transformatie doorgegaan waar ik heel trots op ben. Met twee mbo-3 en twee mbo-4 diploma’s op zak. Ik ben van mening dat iedereen die de juiste mensen om zich heen heeft en van de juiste motivatie beschikt dat kan. Na een aantal jaren als pb’er aan het werk te zijn geweest kreeg ik de kans om de verpleegkundige opleiding te volgen.
"Er zijn genoeg momenten geweest waar ik dacht, waarom zou ik in hemelsnaam doorgaan?"
Er zijn genoeg momenten geweest waar ik dacht, waarom zou ik in hemelsnaam doorgaan? Het werk was niet altijd leuk en dat lag niet aan mijn begeleiders, maar wel aan de cultuur waarin ik werkte. De cultuur van nieuwe interimmanagers en hbo-functies, wat niet bevorderlijk is voor persoonlijke groei als je zelf in ontwikkeling bent. Dit was vooral de laatste jaren van toepassing.
Afgelopen september ben ik via Medicalhunt begonnen met de hbo-V opleiding. Mijn hart maakte een sprongetje toen al mijn studieboeken binnenkwamen. Ik mag aan de slag met mijn eerste EVE en daar ben ik ook direct mee begonnen. Ik had nu tijd, dus aan de slag!
Hoe langer ik bezig was met mijn verslag, hoe meer ik dacht: o jee, dit gaat mij niet lukken. En daar kwamen de herinneringen naar boven waar ik zelf ook geloofde dat ik het niet zou kunnen. Ik bedoel, in verpleegkundig land maakt niet iedereen het elkaar gemakkelijk en na een paar keer zo’n ervaring te hebben gehad tekent het je toch wel. Vooral als je zelf de lat hoog legt. Ik hoorde de woorden weer in mijn eigen hoofd: ‘ja want je kan het gewoon niet’.
De week erop ging ik weer richting de grote campus met een superleuke leergemeenschap en waar de koffie lekker is. Onderweg naar school, al samen rijdend met mijn collega Medicalhunter en klasgenoot (ook al mbo-Verpleegkundige klasgenoot), was ik mijn hart aan het uitstorten. Conclusie van mijn collega: ‘Niet te druk maken, alles komt goed.’ En ik maar denken ‘ja, ja?’
"Ooo, we krijgen hier nog les in! Dit hoeven we dus nog niet te kunnen?"
We kwamen de klas binnen met verse koffie in onze handen en ja hoor, daar begon de PowerPoint van de eerste les deze dag. Al gauw moest ik enorm om mezelf lachen! We kregen les in waar en hoe de EVE eruit moest zien, ook APA en bronvermelding kwam voorbij. Dus ik zei hardop: ‘Ooo, we krijgen hier nog les in! Dit hoeven we dus nog niet te kunnen?’ ‘Nee,’ zei de docente, ‘dat lukt natuurlijk niet als je hierin geen les hebt gehad.’ Waarop mijn collega klasgenoot even goed benadrukt: ‘Nee Marleen, je krijgt nog les!’ Mijn schouders stonden gedurende de les in yoga stand en de nacht erop sliep ik weer geweldig goed.
Met dit verhaal kwam ik vervolgens op mijn werkplek, waar ik het super naar mijn zin heb. In al mijn opdrachten via Medicalhunt ben ik leuke mensen tegengekomen. Ook met collega-verpleegkundigen en met mijn verpleegkundige vriendinnen heb ik dit onderwerp besproken. Conclusie: ja ik leg de lat hoog, maar het is opvallend dat er een categorie verpleegkundigen aan het werk is die denken de ander te moeten breken, tackelen, of hoe je het ook maar wil noemen, om zichzelf sterk te voelen. Of weet ik veel wat voor verhaal eraan vastzit. Wat overigens geen goed verhaal is.
Eigenlijk is het pesten en de meeste mensen die ik heb gesproken kent wel zo’n verhaal. Het zorgt er zelfs voor dat veel beginnende verpleegkundigen afhaken binnen ons vak. Dat baart me zorgen, want dat is toch niet wat we naar elkaar willen uitdragen? Hoe kunnen we voor een ander zorgen, als we niet eens voor onze eigen collega’s zorgen?
"Laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan"
Ik heb een waardevolle (oud) collega beloofd om aandacht te besteden aan het onderwerp dat niet iedereen in zorgland het altijd goed voor heeft met elkaar, wat ons beide deed breken. Het kan zo zijn dat een team zo groot is, dat het niet helder voor de manager is wie wel en wie niet goed functioneert. Hierdoor ontstaat er een eigen hiërarchie met een grijs gebied.
Wat ik je wil meegeven is hetgeen wat ik vooral belangrijk vind: wanneer je de keuze hebt gemaakt om je roeping achterna te gaan, laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan. Wees ervan bewust dat je jezelf mag laten zien, dat je jezelf mag zijn en weet dat je fouten mag maken. Geef elkaar complimenten wanneer het goed gaat!
Marleen Haasjes-Meijering heeft tot haar 32e in de horeca gewerkt. Na 10 jaar in de gehandicaptenzorg werd zij nieuwsgierig naar het werken met een andere doelgroep. Nu werkt Marleen als verpleegkundige bij Medicalhunt en vertelt zij over haar ervaringen in de zorg via diverse columns.