Vooroordelen in de zorg

In alle zorgorganisaties kom je het tegen. Maakt niet uit wat voor organisatie, de doelgroep waarmee ze werken, of het goed gaat met de organisatie of niet. Het is overal een terugkerende discussie: team IG, team verpleegkundigen en de regie/wijkverpleegkundigen die naast elkaar staan en eigenlijk niet goed weten wat wie de hele dag aan het doen is.

Vooroordelen

Wanneer er veranderingen zijn kunnen we lekker tegen elkaar aan pruttelen (zo noem ik dat) bij de koffieautomaat. Maar vaak weten we niet van elkaar wat we aan het doen zijn.

Een aantal van die vooroordelen op een rijtje:

• “Dan moeten ze maar harder lopen op de afdeling.”
• “Wat doen die verpleegkundigen nou achter de computers, laat ze eens aan het werk gaan.”
• “Ja, zie ze weer met elkaar koffiedrinken/vergaderen/overleggen.”
• “Ze staan weer buiten te roken, dus er is wel tijd.”
• “Waarom zou je een kantoorfunctie in de zorg willen?”
• “Die hbo-verpleegkundige heeft alleen maar hbo gedaan, zodat ze niet in de weekenden en avonden hoeft te werken.”

Dit is zomaar een greep uit mijn assortiment van wat ik de afgelopen jaren overal wel gehoord heb.

Onterechte frustratie

Toen ik in de GHZ werkte, was het precies zo. Ik wilde voor mijn cliënten, waar ik de zorg voor coördineerde, van alles. Van alles wat volgens het nachtzorgteam niet haalbaar was. Ik was daar soms best gefrustreerd over, maar absoluut niet terecht.

Ik had vaak contact met mijn zeer gewaardeerde collega van de nachtzorg. Dat was vooral telefonisch en via e-mail. Het grappige was, dat we allebei een beeld van elkaar hadden. Zo dacht ik dat zij bruin haar had en een bobline, en zij had ook een beeld van mij. Wel op een positieve manier, we hadden een hele goede klik. We konden heel goed samenwerken en ik kon met haar mijn frustraties delen. Daardoor hoorde ik ook waarom dingen niet altijd konden zoals ik had bedacht. Op die manier zet je elkaar aan.

Verheldering

Toen we al snel een overleg hadden stelde we ons aan elkaar voor, omdat we echt geen idee hadden hoe we eruitzagen.

Mijn grootste shock was dat mijn zeer gewaardeerde nachtzorg collega geen bruin haar en een bob had, maar een superblond en kort pittig kapsel had. We moesten hartelijk lachen om onze aannames en zo kwamen we in gesprek. Ik had een aanname van hoe zij haar werk deed, en andersom. Zo was het idee ontstaan om samen met elkaar een aantal diensten te lopen. Dat was mega verhelderend. Waarom kon nachtzorg niet even komen kijken bij een cliënt?