(Ver)oordelen

“Donderdagnacht. Samen met mijn collega heb ik een parate nachtdienst. Al snel gaat de pieper voor onze eerste rit, een alcoholintoxicatie. Ondanks een nieuwe avond-lockdown gaan deze ritten gewoon door. Op locatie treffen we het schoolvoorbeeld in de praktijk aan: studentenfeestje, iedereen dronken en onze patiënt ligt met de broek op zijn knieën in zijn eigen braaksel voor de toiletpot. Enigszins veroordelend komen we tot de conclusie dat insturen de enige optie is, want de jongeman is compleet buiten westen.

We spreken de rest van de groep aan op deze mate van dronkenschap, met de ijdele hoop dat ze er misschien iets van op zullen steken. Eenmaal in de ambulance wordt de jongeman toch eindelijk een beetje wakker. Zijn eerste woorden zijn: “Ik wil naar mijn moeder.” “Ga dan naar je moeder”, is mijn iets te snelle en felle reactie. “Dat gaat niet, mijn moeder is dood.” Bam. Daar heb ik even niet van terug en zijn woorden raken me diep. Zijn moeder blijkt onlangs overleden.

We presenteren de jongeman op de SEH en een paar dagen later spreek ik de verpleegkundige die de opvang deed. “Wist je dat zijn vader ook ongeneeslijk ziek is en hij nog een broertje heeft om voor te zorgen?” Deze lallende en ogenschijnlijk vrolijke student heeft geprobeerd zijn veel te grote portie verdriet en zorgen weg te drinken. Ik neem me voor om in de toekomst iets minder snel te (ver)oordelen…"